Ο «Καποδίστριας» ήταν η αρχή και συνάμα η μεγάλη ευκαιρία να απαγκιστρωθούν από το τέλμα οι πρώην Κοινότητες, μέσα από τη δυναμική των Δήμων.

Επτά χρόνια μετά αναρωτιέται κανείς για το πού βρίσκεται αυτή η προσπάθεια. Πέτυχε ή όχι το εγχείρημα των Καποδιστριακών Δήμων; Η αλήθεια είναι ότι η πολιτεία έδωσε και αφαίρεσε αρμοδιότητες. Αλήθεια επίσης είναι ότι δεν διατέθηκαν οι ανάλογοι πόροι, άρα εξάρτηση από την κεντρική εξουσία. Τελικά δεν έγινε τίποτε; Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά, ανάλογα με το πώς βλέπει κανείς τα πράγματα, όμως το κύριο ερώτημα εξακολουθεί να είναι: Είναι περισσότερο ευχαριστημένος ο δημότης σήμερα; Και αν όχι, γιατί;

Όσοι Δήμοι εργάστηκαν με σχεδιασμό σε βάθος, με ευθύνη στη διαχείριση και την αξιοποίηση των προοπτικών τους, είναι βέβαιο ότι βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση. Φθάνουν όμως μόνον αυτά; Πιστεύω πως όχι.

Η διαδημοτική συνεργασία αποτελεί επίσης ένα σημαντικό ζήτημα για τη συνολική ανάπτυξη του τόπου.

Η συμμετοχική δημοκρατία, επίσης ένα από τα κυριότερα εργαλεία προοπτικής και ανάπτυξης.

Αλήθεια, πόσα Τοπικά Συμβούλια ξέρουν τον ρόλο τους; Πόσες συνεδριάσεις έκαναν; Τι προτάσεις κατέθεσαν στα Δημοτικά Συμβούλια μέσα από τον ρόλο τους; Ποιος ζήτησε ευθύνες για την εσκεμμένη, εδώ και επτά χρόνια, αδρανοποίησή τους; Μήπως οι καθ’ ύλην αρμόδιοι Δήμαρχοι; Το Υπουργείο Εσωτερικών; Εν πάση περιπτώσει αν πιστεύουν ότι ήταν λάθος επιλογή, γιατί δεν τα καταργούν; Τελικά, πώς οι Δήμοι επικοινωνούν με τον πολίτη; Μήπως σε κάθε προεκλογική περίοδο, με τα γνωστά «ρουσφέτια» κ.λ.π.; Έτσι βλέπουν το συμφέρον του Δήμου τους για τον δημότη;

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η χαμένη, εδώ και χρόνια, εμπιστοσύνη του πολίτη στην Δημοτική Αρχή. Το βέβαιο όμως είναι ότι η συνεχής απαξίωση του πολίτη από τους Δημοτικούς Άρχοντες, διευρύνει το χάσμα. Πώς μπορεί να πορευτεί μια Δημοτική Αρχή με αυτή τη σχέση Δήμου – Πολίτη;

Αν όμως οι Δημοτικοί μας Άρχοντες ήταν δίπλα στον πολίτη, θα καταλάβαιναν ότι τους έχουν κουράσει, ότι δεν τους εμπιστεύονται όσο και αν τους πιέζουν με τους γνωστούς τρόπους, ότι θέλουν να γυρίσουν σελίδα.

Ποιους όμως να εμπιστευτούν; Αυτούς που θα έρθουν πάλι να τους πουν τα ίδια; Δηλαδή υποσχέσεις, υποσχέσεις, υποσχέσεις; Αλήθεια, πόσοι από τους υποψήφιους μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τον συνδημότη τους και να γίνουν πιστευτοί;

Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και μέσα από την καθημερινή συνεργασία να χτισθεί το μέλλον του κάθε Δήμου. Μόνο με αυτή τη σχέση εμπιστοσύνης μπορούμε να πάμε μπροστά, δίχως ρατσιστικές, φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Με ισόρροπη ανάπτυξη και αξιοποίηση κάθε ενεργού πολίτη ή ομάδας πολιτών. Χωρίς καμιά διάκριση.

Δεν μπορεί η ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, όπως διακηρύσσουν όλα τα κόμματα, να είναι τελικά η εξαρτημένη, γιατί τα ίδια τα κόμματα «χρίζουν» υποψηφίους. Βάζουν χρώματα στον χάρτη της Ελλάδας για να πετύχουν τι; Σίγουρα τη διαίρεσή μας. Δηλαδή η κάθε Κυβέρνηση και ο κάθε Δήμος εκλέγεται μόνο για τους ψηφοφόρους του;

Πρέπει, επιτέλους, να διαχωρίσουμε τις Εθνικές Εκλογές από αυτές τις Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Όσοι δε, εξαρτώνται από τη στήριξη των κομμάτων, ουσιαστικά αποδέχονται την εξάρτησή τους και την αδυναμία προσωπικού προγραμματικού λόγου.

Οι Πολίτες έχουν τον τελικό λόγο και είμαι βέβαιος ότι θα κρίνουν όλους μέσα από την αυτοκριτική τους.

Γεώργιος Β. Ταβουλτσίδης.

xan.gr - τμήμα ενημέρωσης