του Βασίλη Γ. Ταβουλτσίδη

info@dias.edu.gr

Τα ζητήματα της μονιμότητας στην εργασία και της συνέντευξης πριν τη πρόσληψη μπορούν να εξεταστούν από δύο πλευρές. Την πολιτισμένη και την άγρια. Ας τα εξετάσουμε πρώτα από την πολιτισμένη πλευρά.

Ένας εργαζόμενος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα δεχόταν ποτέ να πάρει μισθό για εργασία που δεν μπορεί να προσφέρει. Στόχος του θα ήταν να διατηρήσει την θέση του εξελισσόμενος σε απαραίτητο στέλεχος της επιχείρησης ή της υπηρεσίας στην οποία εργάζεται και να εξασφαλίσει την «μονιμότητα» υπό αυτή την έννοια. Σε μια πολιτισμένη κοινωνία οι ικανότητες και η προσφορά του εργαζομένου αυτού θα ανταμειβόταν όπως του αναλογεί ώστε να αισθάνεται ηθικά και υλικά δικαιωμένος για την προσπάθειά του.

Σε μια άγρια κοινωνία ο εργαζόμενος θα ήθελε να βρει μια θέση στην οποία να εργάζεται όσο γίνεται λιγότερο, ή και καθόλου αν είναι δυνατό, και να αμείβεται όσο το δυνατό περισσότερο. Για να μπορέσει να κρατήσει τη θέση αυτή, στην οποία προφανώς δεν είναι αναγκαίος, θα πρέπει να υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο που να τον προστατεύει ώστε να μην μπορεί κανείς να τον «ξεβολέψει». Αυτή είναι η άλλη πλευρά της μονιμότητας.

Σε μια πολιτισμένη κοινωνία οι εργαζόμενοι θα πρέπει οπωσδήποτε να περνάνε από συνέντευξη. Τα πτυχία είναι καλά και αναγκαία όμως η προσωπικότητα πολλές φορές αντισταθμίζει την έλλειψή τους ή τα ακυρώνει. Συνεπώς η επιλογή του κατάλληλου ανθρώπου σε μια συγκεκριμένη θέση θα ήταν το αποτέλεσμα των τυπικών προσόντων (τίτλοι σπουδών, γλώσσες, γνώση υπολογιστών κτλ) αλλά και της προσωπικότητας του υποψηφίου που θα πρέπει να μπορεί στην πράξη να χρησιμοποιήσει της γνώσεις που τυπικά κατέχει.

Σε μια άγρια κοινωνία τα προσόντα δεν παίζουν ρόλο. Σημασία έχει να έχεις «μπάρμπα». Αυτός θα φροντίσει να σε «βολέψει» σε μια θέση που δεν μπορείς να παράγεις έργο γιατί δεν έχεις ούτε τα τυπικά προσόντα ούτε την προσωπικότητα και αν κάποιος πάει να σου πάρει την θέση γιατί είναι καλύτερος θα του κάνει μια συνέντευξη στην οποία θα αποφανθεί ότι δεν κάνει για την δουλειά.

Δεν μπω στον πειρασμό να πω σε ποια κοινωνία ζούμε αν και νομίζω ότι είναι οφθαλμοφανές. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι επιλογή του καθενός μας. Από τη στιγμή που δεχόμαστε να ποδοπατούμε την υπερηφάνεια μας ζητώντας μονιμότητα και δεχόμαστε να «βολευτούμε» ζητώντας συνέντευξη είμαστε συνυπεύθυνοι κι αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι για να γίνει καλύτερος ο κόσμος πρώτα να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.