Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπάρχουν πάντα ισχυρές αυτοκρατορίες και αδύναμοι υποτελείς. Όσο πιο παλιά ανατρέχουμε τόσο πιο αυθεντικές είναι αυτές οι καταστάσεις. Ερχόταν η τάδε αυτοκρατορία και σου έλεγε : Θέλω φόρο υποτέλειας αλλιώς έρχομαι και δεν μένει τίποτα όρθιο.

Τα ζύγιζε η κάθε χώρα και ανάλογα με την νοοτροπία της και τις δυνάμεις τις πλήρωνε το φόρο η δεχόταν να πολεμήσει. Το όφελος των αυτοκρατοριών από τις πληρωμές αυτές ήταν και είναι διπλό.

Το οικονομικό όφελος που της δίνει περισσότερη δύναμη δεν είναι το σημαντικότερο. Πιο σημαντικό είναι ότι οι «φόροι» αυτοί δεν αφήνουν κανένα «υπήκοο» να αναπτυχθεί. Αντί θα διαθέσει πόρους για παιδεία, υγεία, κοινωνική συνοχή ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος και να εξελιχθεί αναγκάζεται να ανακυκλώνεται στις ίδιες προσπάθειες (από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα σε ένα τούνελ είμαστε).

Στον πολιτισμένο κόσμο που ζούμε το συγκεκριμένο αλισβερίσι δεν μπορεί να γίνει στα φανερά. Δεν είναι «πολιτικώς ορθό». Γίνεται λοιπόν με πλάγιους τρόπους ώστε να υπάρχει ένα πέπλο αγνότητας. Έτσι αγοράζουμε ως χώρα προϊόντα και υπηρεσίες που ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσουμε σε αντάλλαγμα με την ειρήνη.

Σ’ αυτό το πολιτικό περιβάλλον δεν μπορείς να στήσεις 300 Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες να κάνουν γιουρούσι, όχι απλώς γιατί θα βρεθεί ο Εφιάλτης αλλά γιατί το σκηνικό είναι διαφορετικό. Πρέπει να ψάξουμε για τους σύγχρονους 300 που θα θελήσουν να σταθούν στις παγκοσμιοποιημένες Θερμοπύλες.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι οι περισσότεροι δεν ψάχνουμε καν ή στην καλύτερη περίπτωση ψάχνουμε σε λάθος μέρος.

Βασίλης Γ. Ταβουλτσίδης

info@dias.edu.gr